Opinia na temat książki Buick 8

"Buick 8" tak sobie stał i stał na półce, bo co na niego spoglądałam, to myślałam sobie "morderczy samochód już u Kinga był, nic nie będzie lepsze od krwiożerczej Christine, żaden buick, plymouth fury to jest to!" Ale jak już coś tak kurzy się na półce, to kusi, spogląda, zaczepia. W końcu dałam za wygraną, wlazłam na drabinę i dobrałam się do "Buicka 8" wiszącego pod sufitem. I mogę już Was uświadomić - nie musicie się czaić jak ja, to nie druga Christine!

Rozczarowania nie było, nie liczcie na mnie, King ma nade mną władzę absolutną i już naprawdę musi się stać coś zupełnie wyjątkowego, że zacznę na niego marudzić. Mimo wszystko przyznam się, że nie porwała mnie ta historia, a to w przypadku romansu mojego i Kinga zdarza się raczej rzadko. To książka zbyt enigmatyczna jak na moje gusta. Te wszystkie niedopowiedzenia, tajemnice - pole do popisu dla wyobraźni, wiem, ale jakoś nie zaskoczyło tym razem. Dobrze, że chociaż było trochę macek i ohydy rodem z Lovecrafta, to bardzo mi się podobało ;)

W zasadzie dopiero nota od autora, w której sam King stwierdza, że bezcelowe jest doszukiwanie się na siłę sensu w tym wszystkim, co nas w życiu spotyka, uspokoiła moje sumienie, że nie zrozumiałam tej książki. Ona chyba po prostu już taka jest - nie do wyjaśnienia, bo i po co. No właśnie - po co?

Wolę klimaty "Misery" i "Lśnienia", ale podglądnięcie małej tajemnicy policyjnego baraku miało swoje plusy. Czym był buick i czy przede wszystkim musiał być zły? Na te i wiele innych pytań... możecie nie uzyskać odpowiedzi, ale przynajmniej będziecie mieć po lekturze niedosyt, kołaczące się w głowie myśli, a chyba o to w tym chodzi, nie? Żeby nie przeszło bez echa ;) Za to 7 gwiazdek.