/o-1257832/n/boska-analogia-william-blake-a-sztuka-starozytnosci)
William Blake (1757–1827) jest w kulturze europejskiej postacią wyjątkową i
odosobnioną, wymykającą się jednoznacznym określeniom. Może najstosowniej byłoby powiedzieć słowami Czesława Miłosza, że jest to „świadomy następca biblijnych proroków”. Mając poczucie duchowej misji, Blake wypowiadał się poprzez sztukę – słowo i obraz, a przez całe życie utrzymywał się z rzemieślniczej pracy rytownika. Często przypisuje mu się rolę myśliciela, herezjarchy i reformatora religijnego, choć on sam nie aspirował do innej roli niż rola artysty. Jednakże współczesne pojęcia sztuki i poezji są zbyt wąskie dla określenia zawartości jego dzieła, które jeśli jest sztuką, to taką, jaka była u swoich mitycznych początków – jednocześnie poznaniem, epifanią i duchowym przewodnictwem.
odosobnioną, wymykającą się jednoznacznym określeniom. Może najstosowniej byłoby powiedzieć słowami Czesława Miłosza, że jest to „świadomy następca biblijnych proroków”. Mając poczucie duchowej misji, Blake wypowiadał się poprzez sztukę – słowo i obraz, a przez całe życie utrzymywał się z rzemieślniczej pracy rytownika. Często przypisuje mu się rolę myśliciela, herezjarchy i reformatora religijnego, choć on sam nie aspirował do innej roli niż rola artysty. Jednakże współczesne pojęcia sztuki i poezji są zbyt wąskie dla określenia zawartości jego dzieła, które jeśli jest sztuką, to taką, jaka była u swoich mitycznych początków – jednocześnie poznaniem, epifanią i duchowym przewodnictwem.
