Opinia na temat książki Bezdech ćmy

Powiem wam, że sporo już książek przeczytałam, ale w każdej zawsze znalazłam jakiś cytat, który najbardziej chodził mi po głowie. Tutaj też moja wiedza skupiła się tylko na tym urywku:

,,Więc zapamiętaj na całe życie, że plugawy człowiek to taki, który nie ma żadnych zasad, to osoba, która budzi odrazę, ktoś obrzydliwy i wstrętny tak bardzo, że nie da się na niego patrzeć!"

Przyznam się wam, że nie spodziewałam się znaleźć we wnętrzu tego dzieła tylu drogocennych rzeczy. To naprawdę mądra i nie chce pisać pouczająca książka, bo wtedy każdy odbiera to jako poradnik. To bardziej wysublimowana pozycja, która nawet nie po skończeniu, ale w trakcie wyzwala w nas nie tylko sprzeczne, ale i zgodne z zamysłem autora emocje. Ona faktycznie ma otworzyć nam umysł na rzeczy proste i te do nich podobne. Zwraca uwagę, by nie mylić różnych pojęć, gdyż równie dobrze możemy kogoś niesłusznie wywyższyć, lub dobrego twórcę nieświadomie zranić. Taka książka z kulturą i nauką. Coś, co potrafi chodzić nam po głowach dniami i nocami, by roztrząsać ją na kilkanaście różnych sposobów. To książka z której wręcz wylewa się poezja. To nie prostota, ale piękno zapisane w zrozumiały sposób, by nie tylko laik, ale i profesjonalista mógł się do niego dobrać. By zauważyć to, co potrafi przeminąć z tym, co samemu się posiada. By umieć świętować każą najdrobniejszą chwilę, a nie tylko czekać na urodziny. By cieszyć się życiem, które w każdej chwili możemy stracić. To książka, która pokazuje historie tych samych ludzi, jednak każdy zapamiętał ich z innej perspektywy. Dla każdego byli kimś innym, może nie zawsze wartym zapamiętania, a może często wspominanym wśród bezsennych nocy, kiedy tylko ćma sugerowała nam czyjąś obecność.
To historie osób, które kogoś stracili. Historia grabarza, małego chłopca i kliku innych, gdzie bardzo ciekawi mnie, czy i wy zwrócicie na nich uwagę. To poezja o przemijaniu, samotności i życiu. Historia dla każdego z nas, kto choć raz w siebie zwątpił. Bardzo wam polecam:-)