Bez powrotu. Życie i śmierć na K2

No jak można? Jak można? Jak można napisać taką książkę i nie wzbogać jej choćby kilkoma zdjęciami? Kilkoma mapami? Czymś co przybliżyłoby czytelnikowi ludzi o których czyta, ludzi z krwi i kości, ludzi którzy nadal żyją lub tych, którzy odeszli tego feralnego lata w drodze na K2. Dla mnie to niepojęte i nie ukrywam, że mój odbiór całej książki, całej opowiedzianej historii, całego dramatu zdarzenia był mocno warunkowany tym, że nie znalazłam punktów odniesienia. A może inaczej – ja znalazłam, ale to tylko dlatego, że jestem świeżo po lekturze Pochowanych w niebie, książki, która opowiada w części dokładnie o tym samym co Bez powrotu. Ta sama wyprawa z innego punktu widzenia, okiem innego reportera, okiem kogoś innego. Tyle, że Bez powrotu uzbroiło mnie w widzę, która pozwoliła mi znacznie lepiej niż bez niej, zorientować się co, jak, kiedy, kto, gdzie i dlaczego do tego doszło. A odpowiedź na pytanie – dlaczego pewnych dni doszło do tragedii, która pochłonęła życie 11 wspinaczy.
Dużym plusem w odbiorze była znajomość Bez powrotu. Tam pośrednio narzekałam na zagmatwaną fabułę, na kłopoty ze zrozumieniem przebiegu zdarzeń, na chronologiczny ich układ, ale myślę, że gdyby nie znajmowość poznanych wcześniej faktów, tutaj miałabym jeszcze większy problem.
Ale, ale. Bez powrotu to dobra książka, nawet momentami bardzo dobra. To reportaż z kilku ciężkich dni wspinaczki na K2, niekiedy z informacjami wcześniejszymi, kilkoma odniesieniami historycznymi, z niewielką ilością in...