Bajki

Fedrus (I w. n.e.) jest autorem pierwszego łacińskiego zbioru bajek, niesłusznie uważanym jedynie za tłumacza greckich bajek Ezopa (ok. 620‒564 p.n.e.). Skorzystał wprawdzie z pomysłów poprzednika, ale rozbudował fabuły i opatrzył je morałem, przede wszystkim jednak ułożył wierszem, dodał także wiele własnych utworów, wyodrębniając bajkę jako gatunek poetycki. To właśnie jego wersje stały się wzorcem dla nowożytnych bajkopisarzy. Utwory Fedrusa, będąc prototypem średniowiecznej bajki zwierzęcej, ożywiły zainteresowanie tym rodzajem twórczości i wywarły przemożny wpływ na europejską literaturę piękną. Służyły całym pokoleniom nie tylko podczas nauki języka łacińskiego, ale przekazywały też młodym ludziom wartości moralne godne naśladowania. Bajki wykorzystujące Fedrusowe motywy tworzyli m.in. Jean de La Fontaine, Johann Wolfgang Goethe, Iwan Kryłow, a z polskich autorów Biernat z Lublina, Mikołaj Rej, Franciszek Dionizy Kniaźnin, Adam Mickiewicz oraz Henryk Sienkiewicz. Opowiastki Fedrusa, zawarte w niniejszym – pierwszym pełnym (160 bajek) – poetyckim przekładzie na język polski, nadal bawią, a czasami śmieszą do łez, uczą i skłaniają do refleksji dzięki celnym i błyskotliwym morałom, w kilku słowach przestrzegającym przed ludzkimi przywarami, bo to ludzie najczęściej skrywają się w bajce pod postacią zwierząt. Czy zatem nadal myślisz, że bajki to żarty? Nie chcesz być jak osioł – straszliwie uparty, ni jak wilk – kłamliwy, ani jak paw – dumny, lecz na pewno jak sowa – rozważny, rozumny, a może jak lis ‒ sprytny, więc o radę pytasz? Słuchaj: nie bądź baranem i Fedrusa czytaj!