Armenia. Karwany śmierci

Duet Brzeziecki - Nocuń popełnił reportaż o Armenii o niepokojącym podtytule "Karawany śmierci". Wkładając płytę do odtwarzacza wiedziałam, że to reportaż, a nie przewodnik turystyczny oraz to, że owe karawany pojawiają się jedynie w początkowym rozdziale o ludobójstwie Ormian. Byłam więc przygotowana na lekturę ciężką, jednak nie aż tak bardzo jednostronną. Brak równowagi to mój główny zarzut wobec autorów. Przejawiał się on na dwa sposoby. Pierwszy to olbrzymia nadreprezentacja rozdziałów o polityce Armenii, które dla mnie były nużące. Oddać jednak muszę sprawiedliwość, udało się autorom wyjaśnić mi, dlaczego Azerowie i Ormianie walczą o Górski Karabach, wcześniej konflikt ten wydawał mi się bezsensowną walką o jakieś pustkowia. Drugim aspektem, w którym dała o sobie znać jednostronność reporterów, był wyraźnie subiektywny osąd konfliktu - zbrodnie Ormian przedstawione są tak, że ich usprawiedliwiamy, te same zbrodnie azerskie wołają o pomstę do nieba. Biorąc jednak pod uwagę liczbę zabitych, wysiedlonych i traktowanie cywili przez wojska wroga, ocena nie wydaje się być tak jednoznaczna.
Obraz Armenii wyłaniający się z kartek książki jest gorzki, smutny, wręcz depresyjny. Nie potrafię zrozumieć dlaczego Ormianie są dumni ze swojego kraju, kiedy ocaleli z trzęsienia ziemi w 1988 roku, do dzisiaj nie mają nowych mieszkań, podobnie jak uchodźcy z Azerbejdżanu, mieszkający od ponad dwudziestu lat w podupadłym hotelu, a weterani wojny, która definiuje od 30 lat politykę kraj...