Antysemityzm w Polsce roku 1968

[…] praca Dahlmanna staje do konkurencji w doborowej stawce. Chcę od razu uprzedzić, że osobiście lokuję ją w tym rankingu dosyć wysoko. Opinia ta bierze się z przekonania o rzetelności i rozległości poszukiwań archiwalnych podjętych przez Autora, a także z uznania dla jego świetnej znajomości literatury dotyczącej wydarzeń marcowych. Uzasadnia ją też fakt zebrania przez niego przeszło pięćdziesięciu relacji uczestników wydarzeń, zarówno tych, którzy emigrowali, jak i tych, którzy zdecydowali się pozostać w kraju.
(Andrzej Paczkowski, Barwy Marca)

Oddziaływanie kampanii antysemickiej na społeczeństwo będę rozpatrywał osobno w odniesieniu do żydowskich i do nieżydowskich Polaków. Jak przeżywali kampanię ci pierwsi? Jak się zachowywali nieżydowscy Polacy i jaki mieli stosunek do tej kampanii? Jaką rolę odgrywały w tym kontekście późne konsekwencje Zagłady? Podejmując tak sformułowaną problematykę, chciałbym wnieść pewien wkład zarówno w studia nad fenomenem antysemityzmu, jak i w krytyczne badania nad komunizmem.[…]

Aby wyjaśnić, w jaki sposób i do jakiego stopnia społeczeństwo było w tę kampanię uwikłane, podejmuję w rozdziale piątym badania mikrohistoryczne. W tym celu analizuję diametralnie różny przebieg wydarzeń w dwóch instytutach naukowych: Instytucie Badań Jądrowych (IBJ) oraz Instytucie Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego.
(Hans-Christian Dahlmann, Wprowadzenie)