Angelologia

 Powiem tak, oczekiwałam wiele. I nie rozczarowałam się.
 
 Angelologia należy do książek, które albo się pokocha albo znienawidzi od pierwszych stron. Niektórzy będą przekonywali, że akcja wlecze się jak ślimak , że powieść jest bardzo dobrym lekiem na bezsenność, że jej najlepszą stroną jest okładka. Inni stwierdzą, że jest wręcz przeciwnie, że książka powala, itd. Cóż, ile osób, tyle opinii - nie dogodzi wszystkim.
 
 Plusem tej książki jest na pewno dbałość autorki o szczegóły (fakt, miejscami tych szczegółów jest zbyt wiele, co może niektórych odstraszać) - opisy wyglądu aniołów, czy skrzydeł nefilimów to mistrzostwo. Dzięki przykładaniu ogromnej wagi do detali, Czytelnikowi łatwiej jest wczuć się w atmosferę panującą na uniwersytecie, w ogarniętym wojną Paryżu czy w jaskini w górach. Poza tym, to właśnie dzięki tym szczegółom łatwiej jest Czytelnikowi zrozumieć, o czym ta książka w ogóle jest (jakoś nie wydaje mi sie, żeby np. termin nefilim był szeroko znany, podobnie jak historia Czuwających - the Watchers). Także, wszelkie narzekania na nieco rozwlekłe opisy potępiam.
 
 Szczególnie podobały mi sie rozdziały opisujące Paryż przed i w czasie II wojny, a także wyprawę do Rodopów. Nie jestem w stanie wyjaśnić, dlaczego, ale ta część ujęła mnie najbardziej. Współczesny NY też ma swoje plusy, ale to jednak nie to samo.
 
 Krótko mówiąc, książka super :) Naprawdę warto po nią sięgnąć, chociaż lektura do najłatwiejszych nie należy. 

Cały czas (krótki zresztą, bo niedużo wytrzymałam) miałam wrażenie, że autorka miała pomysł, ale nie umiała kompletnie go zrealizować. Przy zwrotach akcji zasypuje pytaniami, które brzmią śmiesznie i sztucznie, bo fabuła wcale nie wciąga, by takie pytania zadawać. Język się plącze przy imionach bohaterów, naiwnie to wszystko wypada i nuży.