Monografia stanowi w zakresie objętej nią problematyki pracę nowatorską na gruncie prawa polskiego. Służy przeprowadzeniu tezy, iż bez deprecjonowania zasady prawa do sądu możliwe jest zaoferowanie zawodnikom oraz innym podmiotom ruchu sportowego komplementarnego systemu załatwiania spraw ze stosunków sportowych, realizowanego przez różnego rodzaju sportowe instancje orzekające i neutralne osoby trzecie, posługujące się arbitrażowymi i koncyliacyjno-mediacyjnymi instrumentami eliminowania wynikłych konfliktów. Sytuacje sporne, wykraczające poza wewnątrzorganizacyjną sferę działalności mogą być skutecznie usuwane przez odwołanie się do konstrukcji alternatywnych, pozasądowych form rozwiązywania sporów prawnych. Przyjęty model może już obecnie stanowić punkt odniesienia do załatwiania spornych spraw w innych środowiskach i wspólnotach społecznych.