Własny wiersz

Brawo:)

Fatalnie - chciałaś szczerze.
Nic nowego, sztampa maksymalna, zero treści "podprogowej", generalnie ani słowo mnie nie zatrzymało.

Cześć,

bardzo dobrze pod względem ortografii i interpunkcji. Jednak sama tematyka oklepana, więc trudno o oryginalność. Pozostaje nadal pisać. I dużo czytać.

Życzę wytrwałości!

Ekshibicjonizm.

Czekoladka
powiem szczerze, że jestem przerażona drastycznością zarówno tą w wierszu jak i w avatarze.

Jeżeli masz jakąkolwiek stycznośc z żyletkami, odłóż to na bok.

Sprawa samego wiersza: nie widzę tu polotu poetyckiego, a chęc wyrażenia uczuc.
Radziłabym wpierw skłonic się do "internetowych poradników" pisania wierszy. To tak na pierwszy rzut, bo biorę pod uwagę, że jesteś młodą osobą i masz prawo wszystkiego jeszcze się nauczyc.

Czasami też mi coś przyjdzie do głowy i zaczynam "bazgrać" np.

Ona

Tak piękna, wyniosła jest tylko ona.
Zmienna, rozkoszna, niedościgniona.
Bawi się mną, urzeka kolorami.
W głowie wprowadza mętlik, szaleńcze zamieszanie.
Chcę ją zrozumieć, próbuje ogarnąć, cierpliwie oglądam jej cztery oblicza.
Widziałam jak płacze, jak się odradza, widziałam jak nikt jej nie zauważa.
Ona - PRZYRODA - moje natchnienie!

Napisałam to już kilka lat temu, ale jakoś tak ciągle mi w duszy siedzi.
P.s. Jestem z wykształcenia leśniczką ;P, to pewnie dlatego ;)

Szczerze powiedziawszy, nie podoba mi się. Zdania są za długie. Po pierwszych dwóch wersach spodziewałam się już do końca rymów - a jeśli rymów, to i rytmu. A twój tekst zupełnie jest bez rytmu.
Oczywiście próbuj dalej. Mi bardzo pomaga wystukiwanie rytmu podczas czytania wersu. A jeśli nie chcesz korzystać z rymów, unikaj takich sytuacji jak tu, że się pojawił na początku.

To tylko takie "bazgranie" ;) Zdarzyło mi się kiedyś napisać i na tym się skończyło, nigdy już nie próbowałam i z tego co widzę, to chyba i lepiej.

Nie no, praktyka czyni mistrza. Na pewno nie chcę Cię odwieść od pisania.

Ja ostatnio zupełnie zarzuciłam pisanie wierszy, bo dziwnym trafem najlepsze mi "wychodziły" jak miałam kosmicznego doła, potem miałam krótką fazę na pisanie wierszy po angielsku i niemiecku. A potem się okazało, że kiedy jestem szczęśliwa, to jakoś mi nie idzie... I szczerze powiedziawszy, wolę w tę stronę ;)

hehe, to w takim razie tak trzymaj Tessiak, "radocha" jest dużo lepsza. Jeśli chodzi o mnie, to nie zniechęcasz mnie, bo nie ma do czego. Jak studiowałam (leśnictwo) tak sobie napisałam (ładnych parę lat temu) z miłości do przyrody. Nie myślałam o jakichś regułach, samo wyszło, no i zdarzyło się tylko raz (taki impuls), a że zostało w pamięci i taki wątek jest na forum, to zaszalałam ;) Zdecydowanie bardziej wolę czytać :)

"Pozostaje mi wtedy tylko
Nie płakać już nocami"

Ja bym to umieścił w jednym wierszu, bo jakoś mi nie pasuje w dwóch ;-) Poza tym łatwo się domyślić o co chodzi w wierszu, a w poezji białej raczej chodzi o to, żeby na chwilę przystanąć i zastanowić się, o co chodziło autorowi i jakie emocje chciał przekazać odbiorcy.

Wiersz jak dla mnie 6/10. Nie jest tak źle. Pierwsze co mi nie odpowiada, to tytuł. Gdybym zobaczył tylko tytuł, to na pewno nie przeczytałbym wiersza. Twórz dalej!

A coś takiego?

Przejmujący psi skowyt rozdarł nocną ciszę.
Lecz ja śpię, nic nie słyszę.
Jaka krzywda się stała, czemu zaczął wyć?
Oznajmił temu światu, że jego pan przestał żyć.
Wielka żałość nastała w wiernej piersi psa.
Czy ból i straszna krzywda wytrwać mu dalej da?
Wkoło wszyscy się tłoczą, słychać płacze i szloch.
Krzyżują się pytania, złorzeczenia na los....
Zostawiłem za sobą ten parszywy świat,
W którym pięknym pozostał jedynie żywy kwiat.
Wszyscy wkoło się gryzą, coraz ciężej żyć....
Czy w takiej sytuacji warto było być?
Oszustwo, zakłamanie, kopanie leżącego....
I ja główna osoba - aktor tego wszystkiego.
Trzymałem się dość długo, ale w końcu uległem.
Bo czyż żyć można w czasie, gdy wciąż trafiasz na cegłę?
Ci którzy pozostali, nauczyli się. żyć.
Umieją bardziej walczyć lub tarzać się we krwi.,
Teraz spotkam się wreszcie z najdroższym przyjacielem,
Który w swym krótkim życiu znaczył dla mnie tak wiele.
Rozsypią mnie koło niego, ustawią kamień znów,
A po krótki miesiącu zapomną - szkoda słów.
To co kochałem za życia przepadło zapomniane.
Umarło własną śmiercią, zostało wyprzedane.
Bieg zdarzeń, upływ czasu zatarł już tamtą noc,
Choć minął tylko miesiąc. To dla nich czasu moc.
Wydawać by się mogło, że nic się nie zmieniło,
że życie biegnie dalej, jakby nic nie ubyło.
Nieszczęśni... zapomnieli, że został jeszcze ktoś,
Kto wtedy podniósł alarm, obudził ludzi dość.
Snuje się dzisiaj smutny, siadając z dala sam.
I tylko jego oczy patrzą się ciągle tam.
Tam, gdzie przeleżał tydzień mimo wiatrów i burz.
Czy dla niego to miejsce przeznaczone też już?
Wszyscy o tym wiedzieli, że to był mój przyjaciel.
Drugi którego miałem. Więcej ich nie zobaczę.
A więc ze względu na to, na pamięć wszystkich dni,
Warto może pamiętać co było bliskie mi?
Kopany, poniewierany, oszukany przez los,
Chcę chociaż tutaj, teraz - śmiać się radośnie w głos.
Proszę, nie zabrońcie mi tego, nie zabrońcie też im.
To jedyni druhowie moich szczęśliwych dni.
Gdy przyjdzie jego kolej, niech okryje się cieniem
Pod zimnym, niewzruszonym, ukochanym kamieniem.

:)