Japoński codziennik, Aleksandra Watanuki - patronat nakanapie.pl

Może być ciekawie :)

Jestem tego samego zdania:)

Ciekawe, czy w środku są zdjęcia :)

Są. Kolorowe :-)

O...! to wielki plus!

Ciekawe ile części jest przewidzianych...

Ma być również część druga.

Też chcę! Wiecie, ze tomem pierwszym jest Świat z papieru i stali , który zakupiłam sobie i dopiero na żywo zobaczyłam na okładce napis: tom 1. Ale niestety zeżarła mi ją łajka mojego teścia :-( i nie jestem w stanie czytać tego co mi po niej zostało, choć niby się da...

Pomysł autorki na książkę skopiowany od Bruczkowskiego, dosłownie to samo. Jednak mimo tego, z chęcią sięgnęłabym po tę książkę, bo Nippon, ai shiteru n__n.

Jeśli jest tak jak mówi Tsumetai to trochę szkoda... ale i tak na pewno przeczytam.

Mysior, ale tak BTW. polecam Ci Bruczkowskiego "Bezsenność w Tokio" :).

Tak to czytałam ;) - bezsenność była super, ale kolejne jego książki już nie były takie ciekawe.

Świat z papieru i stali na mnie grzecznie czeka ( mój kot na szczęście nie ma zapędów czytelniczych :D). Na Japoński Codziennik też czekam. Tak się składa, ze miałam okazję kawałek jego przeczytać (na blogu autorki, który niestety teraz jest niedostępny) i nie mogę doczekać się więcej.

Pierwsza część "Japońskiego codziennika" trafiła do sprzedaży. Miłej lektury :-)

Dziękuję, przekażę też łajce mojego teścia ;/ ... a tak na serio, to napisałam już do Mikołaja, oj ciężki będzie maił worek, oj ciężki ;-)

A ja na pewno kupię ją mojemu mężczyźnie :D Pozycja idealnie dla niego!

Skoro podobne do Bruczkowskiego, to może tylko obrazki pooglądam? ;) Żartuję! ;)

Od premiery pierwszej części minęło już kilka miesięcy. Właśnie ukazała się jego druga część, której możecie szukać przede wszystkim w Empikach.

"Japoński codziennik. Część druga", Aleksandra Watanuki





W drugim tomiku, który ukazał się niemal w rocznicę zeszłorocznej japońskiej autorka zamieszcza m.in. relację z tamtych wydarzeń. Aleksandra była wtedy w Tokio. W książce publikujemy również zdjęcia jej esperanckiego kolegi Pana Hitoshi Kawagoe, który jako wolontariusz wielokrotnie odwiedzał region Tohoku.

Nawet podczas mojej ostatniej wizyty – pisze on – w grudniu 2011, czułem, że region Tohoku nadal potrzebuje pomocy. I nie chodzi tu o rzeczy ani o pieniądze, a o środki do samodzielnego życia. Brakuje pracy dla ofiar katastrofy, bo region wyjątkowo mocno odczuwa skutki kryzysu. Według raportów ilość samobójstw wzrosła tam o 20 do 40 procent – to ludzie, którzy nie potrafili odnaleźć nadziei na przyszłość. Słyszałem też o dwunastoletnim chłopcu w Fukushimie, który powiedział swojej matce, że w przyszłości postara się nie mieć żony, a dziecka to już na pewno nie, bo jest zbyt mocno napromieniowany. Kiedy wyjeżdżam na akcje, zawsze myślę, że nie wiem, jak powinienem rozmawiać z tymi ludźmi, jak mogę dodać im ducha.

Jednak Aleksandra nie pisze tylko o kataklizmie. W książce Czytelnik znajdzie wiele pięknych zdjęć, linków do filmów w internecie, ciekawych relacji z życia codziennego, uroczystości, festynów, drobnych japońskich ciekawostek, ale przede wszystkim porównania dwóch sposobów myślenia i podejścia do świata. Bohaterka bloga, wymyślona przez autorkę Polponka (polska Japonka) w wielu przypadkach przejmuje punkt widzenia autorki i, mamy nadzieję, postara się zarazić Czytelnika miłością do Japonii.

Ci, którzy czytali blog Polponki i komentowali... najprawdopodobniej zobaczą w książce również swoje internetowe ksywki oraz swoje wpisy.