Polska publicystka i pisarka, autorka powieści . Współpracowała z „Gazetą Polską”, pisywała do „Przeglądu Tygodniowego” i „Wieczorów Rodzinnych”, była członkiem kolegium redakcyjnego „Przeglądu Pedagogicznego”. Modelowa przedstawicielka epoki pozytywizmu: publicystka i pisarka, działaczka społeczna, filantropka, wieloletnia korespondentka licznych czasopism.
Była córką zubożałego szlachcica w tym czasie administratora folwarku w Kowalewku k. Konina. Dzieciństwo spędziła w Laskówcu k. Morzysławia, u dziadków, do których przenieśli się jej rodzice.
W 1860 roku rozpoczęła naukę w Instytucie Rządowym w Kaliszu, później uczęszczała do gimnazjum sióstr urszulanek w Poznaniu, gdzie zdała maturę.
W wieku 21 lat Urbanowska zaczęła pracować zarobkowo, w latach 1870–1873 będąc dziennikarką w „Gazecie Polskiej” oraz korektorką w drukarni. W 1874 przeniosła się do Warszawy, rozpoczynając pracę jako nauczycielka na pensji Jadwigi Sikorskiej.
Zamieszkała w kamienicy należącej do Sikorskich. W tym samym domu było mieszkanie Deotymy, z którą Urbanowska zawarła bliższą znajomość, uczestnicząc w wydawanych przez poetkę „obiadach czwartkowych”.
Współpracowniczka Oskara Kolberga, przyjaciółka Deotymy.
W 1929 roku została uhonorowana Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Srebrnym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury, a w 1930 roku została Honorową Obywatelką Konina.
Doczekała się uznania czytelników i krytyki – jej powieści dla młodzieży były wielokrotnie wznawiane (Gucio zaczarowany, Księżniczka). Jarosław Iwaszkiewicz i Czesław Miłosz wspominają jej książki jako ważne lektury dziecięce. Uznawana jest za polską prekursorkę powieści fantasy.