Zofia Stryjeńska

Malarka, graficzka, ilustratorka, scenografka, projektantka plakatów, zabawek i tkanin;
Była najbardziej znaną polską artystką plastyczką dwudziestolecia międzywojennego, wespół z Tamarą Łempicką.

1 października 1911 roku podając się za mężczyznę, Tadeusza Grzymałę Lubańskiego, rozpoczęła studia malarskie w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (wówczas do tamtejszej akademii nie przyjmowano kobiet). Po roku, rozpoznana przez kolegów, opuściła Monachium i wróciła do Krakowa, gdzie podjęła intensywną twórczość malarską i literacką.

Autorka takich cykli, jak Bożki słowiańskie, Polskie bajdy, Tańce polskie.
Jej prace wystawiane były m.in. w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie (1919), Nemzeti Szalon w Budapeszcie (1926), Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Sztokholmie (1926), Muzeum Przemysłu Artystycznego we Lwowie (1932), Brooklyn Museum
of Art w Nowym Jorku (1933), Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie (1935) oraz na Biennale w Wenecji (1920, 1932).
Laureatka złotego medalu za prace ilustratorskie na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), srebrnego na na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Religijnej w Padwie (1931) oraz złotego na XVIII Biennale w Wenecji (1932); została również odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1930) oraz wyróżniona przez Fundację im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku za całokształt dorobku artystycznego (1971); związana z Warszawą i Zakopanem, okres powojenny spędziła we Francji i Szwajcarii. Zmarła w Genewie w 1976 roku.