Zofia Gansiniec

Zofia Gansiniec urodziła się 1 stycznia 1919 r. w Dąbrówce Polskiej, pow. Sanok. Ojciec Jakub Przygoda (3 lipca 1878 – 1 lutego 1970) był emerytowanym komisarzem policji, matka Olga, z domu Zlamal (3 marca 1895 – 22 kwietnia 1988) była nauczycielką. Maturę zdała w Państwowym Gimnazjum Żeńskim im. Królowej Jadwigi we Lwowie. Od 1936 r. studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie filologię klasyczną u prof. Ganszyńca (w 1949 r. została przyjęta pisownia nazwiska „Gansiniec”), historię starożytną, archeologię śródziemnomorską u prof. Bulandy, anglistykę u prof. Arctowskiej. Studiowała z wielkim entuzjazmem i pilnie, brała też żywy udział w pracy Koła Filomatów – wymieniana była w programach wieczornic. W grudniu 1939 roku przedłożyła pracę „De praecipitatione poema apud antiquos Graecos et Romanos” – zdała egzamin końcowy i uzyskała stopień magistra filozofii. W 1940 roku wyszła za mąż za prof. Ganszyńca. Urodziła dwoje dzieci (syn – Orlan ur. 1941 r., córka – Radość ur. 1943 r.). Okupację do 24 maja 1944 r. spędziła we Lwowie. W tym dniu wraz z dziećmi wyjechała na letnisko do Strzyżowa nad Wisłokiem. Profesor został we Lwowie, często odwiedzał rodzinę. Dopiero ustanowienie granicy w jesieni 1944 r. uniemożliwiło rodzinne spotkania. Wtedy też R. Gansiniec rozpoczął pisanie notatek, które przekazywał przez wyjeżdżających znajomych (Ryszard Gansiniec, „Notatki Lwowskie” 1944-1946, Wydawnictwo Sudety, Wrocław 1995).