Twórczość Tsushimy można podzielić na dwa okresy. Jej wcześniejsze powieści i opowiadania eksperymentują z konwencjami I-fiction, dominującego stylu narracyjnego japońskiej prozy. Gatunek ten cechuje medytacyjny głos z perspektywy pierwszej osoby, koncentracja na intymnych związkach między postaciami oraz zainteresowanie zatarciem granicy między faktem a fikcją. Późniejsze prace Tsushimy są bardziej formalnie odważne i wyraźnie polityczne. Liczą się z japońską kulturową pamięcią o imperium, wojnie i wywłaszczeniu oraz rozważają wpływ władzy państwa na ludzi.
Dzieła Tsushimy łączy wiele tendencji i tematów estetycznych. Często występują w nich samotne matki i inne postacie marginalizowane w japońskim społeczeństwie. Zajmowała się tematyką porzucenia, trudności gospodarczych i autonomii kobiet. Jej powieści wypełniają lukę między tym co osobiste a polityczne, badając aktualne problemy w Japonii z perspektywy codziennego życia kobiet