Urodził się 14 października 1895 w Gorzycach, w rodzinie Franciszka (ur. 1869) i Anastazji ze Stafańskich. Był starszym bratem Wincentego (1898–1940), podporucznika lekarza Wojska Polskiego, zamordowanego w Charkowie. Odbywał studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma w Berlinie.
W czasie I wojny światowej służył w armii niemieckiej. W lipcu 1917 został skierowany do pełnienia służby w szeregach policji wojennej w Lille.
Razem z ojcem i bratem wziął udział w powstaniu wielkopolskim.
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 4813. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Posiadał przydział w rezerwie do 67 pułku piechoty w Brodnicy. W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”.
W latach 1920–1924 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1926 był sędzią sądu grodzkiego w Poznaniu, następnie sądu powiatowego i sądu okręgowego. Od 1937 pełnił funkcję wiceprezesa, a następnie prezesa sądu okręgowego w Katowicach. W tym czasie tworzy w Katowicach Śląskie Towarzystwo Miłośników Książki i Grafiki, którego został przewodniczącym.
Należał do Toruńskiego Towarzystwa Naukowego, był współzałożycielem i członkiem zarządu Konfraterni Artystycznej, redaktorem „Teki Pomorskiej", sekretarzem i skarbnikiem Towarzystwa Bibliofilów im. Joachima Lelewela, prezesem Stowarzyszenia Polsko-Francuskiego.
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD w Tarnopolu. Następnie miał być także przetrzymywany w obozie Pawliszczew Bor. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD w Bykowni. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 41/2-12 oznaczony numerem 2274). Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
W czasie I wojny światowej służył w armii niemieckiej. W lipcu 1917 został skierowany do pełnienia służby w szeregach policji wojennej w Lille.
Razem z ojcem i bratem wziął udział w powstaniu wielkopolskim.
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 4813. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Posiadał przydział w rezerwie do 67 pułku piechoty w Brodnicy. W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”.
W latach 1920–1924 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1926 był sędzią sądu grodzkiego w Poznaniu, następnie sądu powiatowego i sądu okręgowego. Od 1937 pełnił funkcję wiceprezesa, a następnie prezesa sądu okręgowego w Katowicach. W tym czasie tworzy w Katowicach Śląskie Towarzystwo Miłośników Książki i Grafiki, którego został przewodniczącym.
Należał do Toruńskiego Towarzystwa Naukowego, był współzałożycielem i członkiem zarządu Konfraterni Artystycznej, redaktorem „Teki Pomorskiej", sekretarzem i skarbnikiem Towarzystwa Bibliofilów im. Joachima Lelewela, prezesem Stowarzyszenia Polsko-Francuskiego.
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD w Tarnopolu. Następnie miał być także przetrzymywany w obozie Pawliszczew Bor. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD w Bykowni. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 41/2-12 oznaczony numerem 2274). Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
/9a34e30166c94bef3fb60e9ae187d36f/n/wojtuszka-wspomnienie-o-chlopie-wielkopolskim)
