Bernardyn ze Sieny - włoski franciszkanin, reformator zakonu, święty Kościoła katolickiego.
W latach 1396–1399 studiował prawo na uniwersytecie w Sienie. W 1402 roku wstąpił do zakonu franciszkanów i zajmował się posługą przy chorych. W 1404 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował początkowo w Caprioli, niedaleko Sieny. W 1417 roku został mianowany kaznodzieją z zakresem działania na całe Włochy. Jego charyzmatyczne kazania przyciągały tłumy. Omawiał szczególnie kwestie sprawiedliwości społecznej (np. lichwy) i pokoju.
Przyczynił się do wyodrębnienia z zakonu franciszkanów reformatorskiego ruchu obserwanckiego, mającego za cel powrót do pierwotnej surowości reguły św. Franciszka. W 1517 roku w zakonie dokonał się podział na franciszkanów konwentualnych i franciszkanów obserwantów, zwanych w Polsce bernardynami.
W latach 1396–1399 studiował prawo na uniwersytecie w Sienie. W 1402 roku wstąpił do zakonu franciszkanów i zajmował się posługą przy chorych. W 1404 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował początkowo w Caprioli, niedaleko Sieny. W 1417 roku został mianowany kaznodzieją z zakresem działania na całe Włochy. Jego charyzmatyczne kazania przyciągały tłumy. Omawiał szczególnie kwestie sprawiedliwości społecznej (np. lichwy) i pokoju.
Przyczynił się do wyodrębnienia z zakonu franciszkanów reformatorskiego ruchu obserwanckiego, mającego za cel powrót do pierwotnej surowości reguły św. Franciszka. W 1517 roku w zakonie dokonał się podział na franciszkanów konwentualnych i franciszkanów obserwantów, zwanych w Polsce bernardynami.
/o-801524/n/o-doskonalosci-chrzescijanskiej)
