Stanisław Dronicz

Stanisław Dronicz, ur. 11 V 1932 w Wilnie. Absolwent Oficerskiej Szkoły Inżynierii we Wrocławiu (1953) oraz Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, Wydział Inżynierii i Geodezji (1962). 1963-1966 oficer w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, 1966-1974 w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych MON; 1977-1980 wykładowca w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie, 1980-1982 z-ca komendanta Ośrodka Szkolenia Specjalistów Wojsk Inżynieryjnych; w 1982 pod presją przełożonych oraz z uwagi na rolę LWP w stanie wojennym odszedł do rezerwy w stopniu płk. 1982-1985 z-ca dyr. ds. techn. w Zarządzie Ruchu Lotniczego i Lotnisk Komunikacyjnych na Okęciu. 1982-1985 współpracownik pism podziemnych: szef redakcji i autor tekstów (ps. Konrad i K.) w adresowanej do wojska „Reducie”, redaktor działu „Oczami żołnierzy” w piśmie „KOS”, autor tekstów (ps. Wallenrod, W.); 13 IV 1985 aresztowany, osadzony w AŚ Warszawa-Mokotów, przesłuchiwany przez oficerów Wojskowych Służb Wewnętrznych, zdegradowany do st. szeregowca, przetrzymywany w izolacji, pozbawiony widzeń z rodziną; zwolniony 12 IX 1986 na mocy amnestii; zwolniony z pracy i pozbawiony emerytury wojskowej. 1987-1989 pracownik Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Techniki Geologicznej w Warszawie. 1986-1989 członek Rady Politycznej KPN; 1988-1992 redaktor niezależnego pisma o tematyce wojskowej „Honor i Ojczyzna” (publikował pod nazwiskiem); w 1988 szef sztabu Komendy Głównej Związku Strzeleckiego Strzelec. 1989-1992 ponownie w służbie czynnej, 1992-2002 doradca w MON. Autor publikacji prasowych i książek dotyczących obronności oraz historii wojskowości. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999).