Żyjąca w latach 1916-1991 jedna z najbardziej uznanych włoskich pisarek. Urodziła się jako Natalia Levi – jej ojcem był włoski profesor anatomii, zasymilowany Żyd, matka była katoliczką, niemniej Natalię i jej rodzeństwo wychowywano w duchu ateizmu. Po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Turynie podjęła pracę w wydawnictwie Einaudi. W 1938 roku poślubiła Leone Ginzburga, slawistę i działacza antyfaszystowskiego, z pochodzenia rosyjskiego Żyda. Mieli troje dzieci. W latach 1940-43 mieszkali w regionie Abruzzo, dokąd zostali zesłani jako przeciwnicy faszyzmu (w latach trzydziestych Natalia zapisała się do partii komunistycznej). Po ucieczce z zesłania ukrywali się w Rzymie i we Florencji. Leone Ginzburg, który wydawał podziemną antyfaszystowską gazetę, został aresztowany i osadzony w rzymskim więzieniu, gdzie w lutym 1944 zmarł w wyniku tortur.
Po wojnie Natalia Ginzburg wróciła do pracy w wydawnictwie Einaudi w Turynie. W 1950 roku wyszła ponownie za mąż za Gabriele Baldiniego, krytyka i tłumacza literatury angielskiej, z którym miała dwoje dzieci. Odtąd, z przerwami, mieszkała w Rzymie. Owdowiała ponownie w 1969 roku. W 1983 roku została wybrana niezależną posłanką do parlamentu z ramienia lewicy. Osiem lat później zmarła na raka.
Jej debiutem książkowym była powieść La strada che va in città, wydana pod pseudonimem Alessandra Tornimparti w 1942 roku (wznowiona pod nazwiskiem Ginzburg w 1975 roku). W następnych latach opublikowała kilkanaście książek, w Polsce ukazały się dwie: Drogi Michele (PIW, 1975) oraz Nasze dni wczorajsze (Austeria, 2014). Jej autobiograficzna opowieść Lessico famigliare – przenikliwy portret włoskiej rodziny w dobie faszyzmu – która ukaże się nakładem Filtrów w 2021 roku, uważana jest za jedną z najważniejszych włoskich książek XX wieku.
Po wojnie Natalia Ginzburg wróciła do pracy w wydawnictwie Einaudi w Turynie. W 1950 roku wyszła ponownie za mąż za Gabriele Baldiniego, krytyka i tłumacza literatury angielskiej, z którym miała dwoje dzieci. Odtąd, z przerwami, mieszkała w Rzymie. Owdowiała ponownie w 1969 roku. W 1983 roku została wybrana niezależną posłanką do parlamentu z ramienia lewicy. Osiem lat później zmarła na raka.
Jej debiutem książkowym była powieść La strada che va in città, wydana pod pseudonimem Alessandra Tornimparti w 1942 roku (wznowiona pod nazwiskiem Ginzburg w 1975 roku). W następnych latach opublikowała kilkanaście książek, w Polsce ukazały się dwie: Drogi Michele (PIW, 1975) oraz Nasze dni wczorajsze (Austeria, 2014). Jej autobiograficzna opowieść Lessico famigliare – przenikliwy portret włoskiej rodziny w dobie faszyzmu – która ukaże się nakładem Filtrów w 2021 roku, uważana jest za jedną z najważniejszych włoskich książek XX wieku.
/28fdb7b01c45bcca5e012c1a9644ddbb/n/male-cnoty)
