profesor nauk humanistycznych, historyk, etnolog i etnograf. To dzięki niej Bambrzy odnaleźli swoją tożsamość i dumę.
Pochodziła z bardzo zasłużonej poznańskiej rodziny. Jej ojciec Marian Szenic był przez 30 lat dyrektorem szpitala dziecięcego, uwielbianym przez wszystkich wysokim, potężnym mężczyzną z brzuszkiem, fantazją i ogromnym poczuciem humoru. Jego przeciwieństwem była matka Aniela Sobecka z Tułodzieckich: „Szczupła, spokojna romantyczka. Uwielbiała samotne spacery, piękne kwiaty, poezję”.
Córka, łącząca cechy obojga rodziców, po maturze w Liceum Urszulanek, ukończyła trzyletnie studia w Instytucie Kultury Materialnej UAM, po czym… została referentką skarg i zażaleń w Wydziale Zdrowia Prezydium Rady Narodowej, potem instruktorką pracy w PSS „Społem”, sprzedawczynią w Księgarni św. Wojciecha, a po uzyskanym eksternistycznie magisterium w 1964 r. podjęła pracę w Pracowni Etnologii Instytutu Archeologii i Etnologii PAN, Oddział w Poznaniu i nią potem przez wiele lat kierowała. Obiektem jej zainteresowań badawczych była Polonia latynoamerykańska, której poświęciła kilkanaście książek oraz wiele artykułów.
Zanim zajęła się polskimi emigrantami, interesowała się ludźmi wyruszającymi ze swej ojczyzny, by potem wspierać i współtworzyć kulturę oraz gospodarkę kraju, który ich przyjął. Jej praca magisterska poświęcona była mieszkańcom okolic bawarskiego Bambergu, którzy na zaproszenie władz Poznania wyruszyli w 1719 r. ze swych wiosek, by osiedlić się w zupełnie dla nich wówczas egzotycznej Wielkopolsce.
Powstała na jej podstawie książka „Bambrzy. Mieszkańcy dawnych wsi miasta Poznania”, przeleżała dwa lata w cenzurze i ukazała się w 1975 r. W 1994 r. wyszła jej niemiecka wersja, a w 1995 r. zmienione i rozbudowane kolejne polskie wydanie. Wówczas już prof. Paradowska była honorową przewodniczącą Koła Bambrów Poznańskich powstałego w 1993 r. przy Towarzystwie Przyjaciół Miasta Poznania. Po jego rozwiązaniu w 1996 r. powołano Towarzystwo Bambrów Poznańskich, którego została prezeską.