Urodziła się w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Odebrała wykształcenie domowe, następnie – jako wolna słuchaczka wysłuchała dwa semestry wykładów polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1916 r. wyszła za mąż za chemika Gustawa Mauthnera. Do wybuchu II wojny światowej z małymi przerwami mieszkała w rodzinnej wsi, zajmując się gospodarstwem domowym, pszczelarstwem i ziołolecznictwem. Resztę życia spędziła w Krakowie. W 1957, w wyniku potrącenia przez cyklistę została okulawiona, do śmierci przykuta do inwalidzkiego wózka. Dodatkowo przez kilka ostatnich lat życia cierpiała na kataraktę i nie mogła pisać.
Dzięki pomocy krytyka literackiego Wilhelma Feldmana jej wiersze zaczęły się ukazywać w czasopismach.
Nieco później pojawiały się kolejne tomiki jej poezji, które wzbudzały dość żywe i w większości pozytywne reakcje krytyków. Tworzyła – w wiejskiej ciszy i pełnym osamotnieniu – symboliczne liryki refleksyjne i krajobrazowe, poświęcone bieszczadzkiej przyrodzie i ludziom w niej żyjącym. Nie była związana z żadną grupą literacką ani nie uczestniczyła w tworzeniu żadnych prądów literackich. W okresie krakowskim współpracowała z prasą dziecięcą. Należała do oddziału krakowskiego Związku Literatów Polskich. Została określona nestorką polskich poetów