Louis Aragon

Francuski powieściopisarz i poeta, długoletni zwolennik polityki partii komunistycznej, członek Academie Goncourt, przedstawiciel francuskiego surrealizmu.

Początkowo studiował medycynę. W latach 1915–1918 brał udział w działaniach wojennych. W tym czasie na kursie dla felczerów poznał Andre Bretona. Po przejściu w 1918 do rezerwy razem z nim oraz z Paulem Eluardem i Philippe Soupaultem rozpoczął działalność literacką zakładając czasopismo "Litteraturé" (1919). W latach 1919–1924 zwolennik dadaizmu; w 1924 roku wraz z André Bretonem i Philippe Soupaulterem twórca kierunku surrealizmu. Współzałożyciel surrealistycznego pisma La Révolution Surréaliste (1924). W Wieśniaku paryskim (1926) eksploruje pojęcieprzypadku obiektywnego. W 1931 zerwał z tą dziedziną literatury i został przedstawicielem realizmu krytycznego.
W styczniu 1927 wstąpił razem z innymi surrealistami w szeregi Francuskiej Partii Komunistyczne, której członkiem pozostał aż do samej śmierci, pisząc wiele poematów politycznych (wśród nich jeden dedykowany Maurice'owi Thorezowi), chociaż był krytycznie nastawiony do Związku Radzieckiego, zwłaszcza w latach 50. XX wieku. Walczył w hiszpańskiej wojnie domowej, a podczas II wojny światowej był po stronie ruchu oporu. Sygnatariusz apelu sztokholmskiego (1950). W latach 1953–1972 był redaktorem naczelnym tygodnika „Les Lettres françaises”.
Poza powieściami wydał liczne zbiory poezji (m.in. liryki miłosne poświęcone żonie, Elzie Triolet, również pisarce) oraz esejeliterackie. Po śmierci żony 16 czerwca 1970 Aragon ujawnił sięjako osoba biseksualnai wziął udział w paradzieCSD(Ivry 1996, strona 134). Popularny w latach 60-80 XX wieku francuski piosenkarz Jean Ferratwłączył niektóre wiersze Louisa Aragona do swojego repertuaru, komponując do nich muzykę (album Ferrat chante Aragon).