Kazimierz Sejda

Kazimierz Sejda (Kazimierz Seide) – polski pisarz, oficer Wojska Polskiego.
Syn Stanisława Seide, kuzyn Bronisława Seydy, lekarza i pisarza. Zmienił nazwisko na Sejda po konflikcie z ojcem z powodu niepowiadomienia go o swoim ślubie.

Członek konspiracyjnej organizacji niepodległościowej we Lwowie. Walczył w I Wojnie Światowej w armii austriackiej na froncie włoskim, gdzie nieskutecznie próbował z towarzyszami dostać się do włoskiej niewoli i dotrzeć do miejsca tworzenia polskich oddziałów. Dowództwo uznało to za bohaterski atak i uhonorowało odznaczeniami. Następnie uznany za „politycznie podejrzanego” i odesłany na tyły frontu, gdzie pilnował jeńców włoskich i konwojował transporty wojskowe. Z końcem lata 1918 przeniesiony do oddziału wartowniczego na Węgrzech, gdzie został oskarżony o zdradę, podżeganie i demoralizowanie towarzyszy i aresztowany. Ponieważ groziła mu kara śmierci, wraz z kilkoma towarzyszami, zdezerterował i uciekł z więzienia. Na kanwie tych zdarzeń w 1937 roku napisał książkę C.K. Dezerterzy.
Dwukrotnie ( w 1932 i 1935 roku) wydałOrdery, odznaczenia i medale Rzeczypospolitej Polski -wybór najważniejszych aktów prawnych (ustaw, rozporządzeń, dekre­tów i rozkazów Ministra Spraw Wojskowych) związanych z orderami, odznaczeniami i odznakami wojskowymi dwudziestolecia międzywojennego.
W czasie II Wojny Światowej walczył w Powstaniu Warszawskim, gdzie stracił prawą rękę, trafił do obozu jenieckiego dla oficerów.
Był prezesem Stowarzyszenia Ofiar Hitleryzmu w Hamburgu.