Katja Lange-Muller

Katja Lange‑Müller, ur. w 1951 r. w Berlinie Wschodnim (Berlin‑Lichtenberg). W listopadzie 1984 r. przedostała się do Berlina Zachodniego. Debiutowała w 1986 r. tomem trzydziestu dwóch autobiograficznie zabarwionych opowiadań pt. Wehleid – wie im Leben („Żałość – jak w życiu”), powstałych w większości jeszcze w NRD i krążących wokół takich motywów jak samotność, strach i śmierć. W tym samym roku otrzymała prestiżową nagrodę im. Ingeborgi Bachmann. Jej kolejna książka Kasper Mauser – Die Feigheit vorm Freund (1988, „Kasper Mauser – Tchórzostwo w obliczu przyjaciela”) to groteskowa wizja podziału Niemiec. Pisała także słuchowiska i teksty dla czasopisma „Theater heute”, pracowała jako kierownik literacki w teatrze. W 1995 r. ukazała się jej kolejna książka prozatorska Verfrühte Tierliebe („Przedwczesna miłość do zwierząt”). W tym samym roku otrzymała nagrodę im. Alfreda Döblina, w kolejnym – Berlińską Nagrodę Literacką. Jej powieść Die Letzten. Aufzeichnungen aus Udo Posbichs Druckerei (2000, „Ostatni. Zapiski z drukarni Udo Posbicha”) wyróżniona została nagrodą stacji SWR. W 2003 r. jej opowiadania i miniatury ukazały się w tomie Enten, die Frauen und die Wahrheit („Kaczki, kobiety i prawda”). W 2007 roku została opublikowana jej powieść Böse Schafe (Wściekłe owce, Wydawnictwo FA-art, 2012), nominowana do nagrody Deutscher Buchpreis. W 2008 r. otrzymała nagrodę im. Wilhelma Raabe. Mieszka w Berlinie.