Jerzy Witold Aleksandrowicz – polski lekarz, psychiatra, profesor nauk medycznych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Urodził się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, jako syn Juliana Aleksandrowicza i Maryli z domu Tislowitz. Od 1941 więziony w krakowskim getcie, z którego wraz z rodzicami uciekł. Swoje wspomnienia z okresu okupacji niemieckiej zawarł w pierwszym tomie książki Dzieci Holocaustu mówią....
Był absolwentem II Liceum Ogólnokształcącego im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie. W 1958 ukończył studia w Akademii Medycznej w Krakowie, w 1965 studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1959 pracował w Szpitalu Psychiatrycznym w Jarosławiu, następnie podjął pracę na macierzystej uczelni, w 1962 został specjalistą I stopnia w zakresie psychiatrii, w 1965 został specjalistą II stopnia w zakresie psychiatrii, w 1966 obronił pracę doktorską. Od 1971 zatrudniony był jako adiunkt, od 1976 do 1992 kierował Zakładem Psychoterapii. W 1979 otrzymał stopień doktora habilitowanego[2]. W 1990 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk medycznych. W 1992 objął stanowisko kierownika Katedry Psychoterapii. Po włączeniu Akademii Medycznej w struktury UJ był początkowo profesorem nadzwyczajnym, a od 2001 profesorem zwyczajnym w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.