Janina Wiercińska

Polska historyk sztuki.

Urodziła się w rodzinie optyka Juliusza Gantza i Marii Elżbiety z domu Markowicz (1900–1986).
W czasie okupacji niemieckiej rodzina po aryjskiej stronie używała nazwiska Grabowscy. Nazwisko Wiercińska pochodziło z jej fałszywej metryki, którą miała w czasie ukrywania. Po wojnie używała obu nazwisk - Grabowska-Wiercińska. Ocalona z getta, była ukrywana w Warszawie i Rozalinie.

Profesor historii sztuki, pracownik naukowy Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk w latach 1953–1992, badaczka, znawczyni i kolekcjonerka grafiki książkowej, szczególnie dziewiętnastowiecznej ilustrowanej książki dla dzieci. Swoje zbiory darowała Muzeum Narodowemu we Wrocławiu i Bibliotece Publicznej w Warszawie. Autorka prac z tej dziedziny; inicjatorka i autorka serii wydawniczej IS PAN „Polska Bibliografia Sztuki 1801–1944” oraz „Bibliografia polskiej historii sztuki po roku 1945”.

19 stycznia 1955 roku na wniosek Ministra Kultury i Sztuki została odznaczona Medalem 10-lecia Polski Ludowej.

23 sierpnia 1980 roku dołączyła do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami.

Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim