Janina Abramowska

Janina Abramowska pseudonimy Anna Dąbrowska i J.K., w latach 1952-1968 posługiwała się nazwiskiem Janina Kołtuniakowa – historyk literatury polskiej, literaturoznawca polski, teoretyk literatury, profesor doktor habilitowany.

Ojcem Janiny Abramowskiej był oficer Policji Państwowej Józef Abramowski. Matka Czesława z Dąbrowskich była nauczycielką. Przed i w czasie II wojny światowej mieszkała w Warszawie. Uczęszczała do szkoły powszechnej i na tajne komplety w klasztorze Franciszkanek Rodziny Marii w Warszawie. Po wojnie kontynuowała naukę w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Dębnie Lubuskim (1945-1948). Maturę zdała w 1950 w Liceum Ogólnokształcącym w Drawsku Pomorskim. W 1951 podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Poznańskim.

W 1955 roku uzyskała tytuł magistra i rozpoczęła pracę jako aspirant w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. W IBL pracowała do 1958. Od 1961 do końca kariery pracowała w Katedrze Literatury Polskiej (po reorganizacji Instytut Filologii Polskiej) Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1962 obroniła pracę doktorską „Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego wobec tragedii renesansowej”. Habilitowała się w 1974 roku na tym samym uniwersytecie rozprawą „Ład i fortuna. O tragedii renesansowej w Polsce”. W latach 1974-1977 i 1981-1984 była wicedyrektorem do spraw dydaktycznych Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Jest członkiem redakcji serii Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN „Rozprawy Literackie”. 23 sierpnia 1980 roku dołączyła do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami. Redaguje serię „Czytani Dzisiaj” poznańskiej oficyny Bookservice. W roku 1990 uzyskała tytuł profesora oraz stanowisko profesora nadzwyczajnego i objęła funkcję kierownika Pracowni, a następnie Zakładu Poetyki Historycznej (do roku 2002). Na swoich seminariach wypromowała około 300 magistrów i 10 doktorów. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych była członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej Polskiej Akademii Nauk, a od roku 1993 przez dwie kadencje także Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich. W roku 1995 została mianowana profesorem zwyczajnym. Jest członkiem redakcji serii KNoLP „Rozprawy Literackie”. Była pomysłodawcą i redaktorem serii „Czytani dzisiaj” poznańskiej oficyny Rebis.

Debiutowała w 1956 roku w „Widnokręgu” – dodatku do „Gazety Poznańskiej” nr 24 artykułem „Pojedynek dwóch epok. (Z dziejów kulturalnych Poznania)”. Jest autorką około 100 publikacji.

Odznaczona w 1993 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1979 odznaką honorową „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego” oraz w 1982 Złotym Krzyżem Zasługi.

W 1952 wyszła za mąż za dziennikarza Jerzego Kołtuniaka. Rozwiedli się w 1968 roku.

Mieszka w Poznaniu. Od roku 2003 na emeryturze.