Gustawa Jarecka

Gustawa Jarecka – polska prozaiczka, członkini Oneg Szabat, ofiara Zagłady.

Urodziła się w rodzinie kupca Maurycego Mojżesza i Natalii de domo Wit. Uczyła się w gimnazjum w Łodzi. Absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim (1925–1931). W 1932 ukazała się jej pierwsza powieść Inni ludzie. Jej nowele i fragmenty powieściowe ukazały się w „Głosie Porannym”, „Dzienniku Ludowym”, „Górniku”, „Myśli Socjalistycznej” i „Nowej Kwadrydze”. Jej twórczość poruszała m.in. problemy bezrobocia i opisywała życie niższych klas[2]. Pracowała w szkole jako nauczycielka języka polskiego w Wąbrzeźnie. Nie była wierząca.

W czasie okupacji niemieckiej mieszkała w getcie warszawskim, tam od 1940 pracowała jako telefonistka i maszynistka w Judenracie, współpracowała z Marcelem Reich-Ranickim. Była członkinią podziemnej organizacji Oneg Szabat, dla której tworzyła kopie dokumentów Judenratu, pośród których były m.in. informacje dotyczące wielkiej akcji likwidacyjnej. Blisko współpracowała z Emanuelem Ringelblumem. Według jego relacji, nie przedostała się na tzw. aryjską stronę ze względów finansowych oraz rodzinnych – nie chciała zostawić swoich dwóch synów, Marka i Karola, których wychowywała sama[2]. Zginęła podczas drugiej akcji likwidacyjnej w getcie warszawskim w styczniu 1943 roku. Zmarła razem ze swymi dziećmi w pociągu jadącym do obozu zagłady w Treblince.

Fot. autorstwa Nieznany - Żydowski Instytut Historyczny, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=98165092; źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Gustawa_Jarecka