Fichte, Schelling i Hegel współtworzą wywodzącą się od Kanta tradycję klasycznego idealizmu niemieckiego. Mimo pozycji klasyków jaką powszechnie im się przypisuje, jest sporne, czy tworzą jednolitą sekwencję rozwojową: za sprawą Hegla, który potraktował filozofię Schellinga jako etap przejściowy między filozofią Fichtego a swoją, Schelling był lekceważony już przez swoich współczesnych. Jego autonomiczną wartość i oryginalność odkryto ponownie dopiero w XX w., gdy wywarł szeroki wpływ na filozofię egzystencji – już Søren Kierkegaard był słuchaczem jego późnych wykładów, którymi w XX wieku inspirowali się Jaspers Martin Heidegger, Bultmann, Bierdiajew, Marcel, Paul Tillich, Jankékévitch.