Fiona MacCarthy

Fiona MacCarthy należy do największych biografistek naszych czasów. Angielska krytyczka sztuki i literatury przez wiele lat była związana z „Guardianem”, pisała także do „The New York Review of Books” i „Times Literary Supplement”.

Wielkie uznanie zdobyła już jej pierwsza, opublikowana w 1989 roku, książka, którą poświęciła jednemu z największych brytyjskich artystów, Erikowi Gillowi – rzeźbiarzowi, rytownikowi oraz projektantowi popularnych fontów. Biografia ta wywołała niemałe poruszenie: MacCarthy jako pierwsza ujawniła, że religijne i moralne poglądy Gilla stały w jaskrawym kontraście z jego kazirodczymi i bestialskimi perwersjami. Jedni zarzucali biografistce, że odsłoniła zbyt wiele, drudzy, że nie skrytykowała swojego bohatera dość dobitnie. Sama McCarthy stała na straży stanowiska, że przewinienia w życiu prywatnym nie powinny przysłaniać wielkości artysty.

Biografia Williama Morrisa (1994) przyniosła jej Wolfson History Prize oraz Writers’ Guild Non-Fiction Award. Byron. Life and Legend (2002) przez krytyków została uznana za najlepszą i najpełniejszą biografię romantycznego poety. Kolejne, w których – wierna swoim zainteresowaniom – na warsztat brała wizjonerów o utopijnych marzeniach, jak Edward Burne-Jones czy Walter Gropius, weszły już do kanonu.

Fiona MacCarthy wywodziła się z arystokracji, była jedną z uczestniczek ostatniego balu debiutantek (Queen’s Charlotte Ball), które podczas tej dorocznej uroczystości przedstawiano królowej. Doświadczenie to opisała we wspomnieniach Last Curtsey: the End of the Debutantes (2007). Po nieudanym małżeństwie z przedstawicielem swojej klasy poślubiła projektanta sztućców Davida Mellora, z którym miała dwójkę dzieci. Dzieliła z nim pasję do wzornictwa, które w ich rozumieniu miało czynić życie wszystkich warstw społecznych łatwiejszym i piękniejszym. Jej dzieci – Corin i Clare Mellor – również zajmują się designem.