Urodzona 4 listopada 1951 w Zduńskiej Woli; córka Ireneusza Ihnatowicza, historyka, i Jadwigi z Kalinowskich, bibliotekarki.
Jako uczennica odbyła w 1966 podróż edukacyjną po Związku Radzieckim. W 1969 zdała egzaminy maturalne i rozpoczęła studia polonistyczne na UW. Po uzyskaniu w 1974 dyplomu magisterskiego (na podstawie pracy pt. Sewer w oczach współczesnych, napisanej pod opieką prof. Janiny Kulczyckiej-Saloni) pozostała na uczelni na stanowisku asystenta w Instytucie Języka i Kultury Polskiej dla Cudzoziemców „Polonicum”. W 1975 była lektorką języka polskiego i wykładała literaturę polską na Ernst-Moritz-Arndt-Universität w Greifswaldzie; zwiedziła w tym okresie także inne regiony Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD). W 1976 ogłosiła drukiem na łamach „Przeglądu Humanistycznego” (nr 5) sprawozdanie z kursu Języka i Kultury Polskiej dla Slawistów i Polonistów Włoskich, zorganizowanego na UW. Od tegoż roku odbywała studia doktoranckie na UW. W 1979 została starszym asystentem w Instytucie Literatury Polskiej UW. Debiutowała w 1983 artykułem pt. Kalendarze 2. poł. XIX w. jako źródło do badań literackich – „Kalendarz Ungra”, zamieszczonym w tomie zbiorowym pt. Problemy literatury polskiej okresu pozytywizmu (t. 2. Wrocław 1983). W tym samym roku obroniła na UW rozprawę doktorską pt. „Tygodnik Ilustrowany” 1859-1886 jako pismo literackie (promotor prof. Janina Kulczycka-Saloni) i od 1984 pracowała jako adiunkt. Zajęcia dydaktyczne łączyła z badaniami naukowymi z zakresu literatury pozytywizmu i Młodej Polski.
Nawiązała stałą współpracę z Muzeum m. Zduńska Wola oraz z Towarzystwem Przyjaciół Zduńskiej Woli. Zajmowała się popularyzacją literatury XIX i XX wieku: od 1985 prowadziła prelekcje dla szkół i bibliotek w całym kraju, brała też udział w audycjach radiowych oraz w programach telewizyjnych poświęconych pisarzom tego okresu. Odbywała podróże zagraniczne.
W 1997-2002 była przewodniczącą kolegium redakcyjnego studenckiego pisma „Młoda Polonistyka”. Od 2008 przewodniczyła zespołowi redakcyjnemu powołanego wówczas na UW rocznika „Prace Filologiczne. Seria Literaturoznawcza”, a po przekształceniu w 2011 pisma w „Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo” została jego redaktor naczelną (do 2019; do 2024 redaktor tematyczna z zakresu historii literatury XIX wieku). Zajęcia dydaktyczne prowadziła również na Wydziale Filologii Polskiej w Wyższej Szkole Humanistycznej im. A. Gieysztora w Pułtusku (1996-2006) i w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, od 1996 działającej pod nazwą Akademia Teatralna (1995-98). W 2012 otrzymała tytuł naukowy profesora. W 2018 przeszła na emeryturę (pozostając nadal we współpracy z Zakładem Literatury i Kultury II Połowy XIX Wieku). Odznaczona złotym medalem Komisji Edukacji Narodowej (2005) i Medalem Złotym za Długoletnią Służbę (2010). Mieszka w Warszawie.
Jako uczennica odbyła w 1966 podróż edukacyjną po Związku Radzieckim. W 1969 zdała egzaminy maturalne i rozpoczęła studia polonistyczne na UW. Po uzyskaniu w 1974 dyplomu magisterskiego (na podstawie pracy pt. Sewer w oczach współczesnych, napisanej pod opieką prof. Janiny Kulczyckiej-Saloni) pozostała na uczelni na stanowisku asystenta w Instytucie Języka i Kultury Polskiej dla Cudzoziemców „Polonicum”. W 1975 była lektorką języka polskiego i wykładała literaturę polską na Ernst-Moritz-Arndt-Universität w Greifswaldzie; zwiedziła w tym okresie także inne regiony Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD). W 1976 ogłosiła drukiem na łamach „Przeglądu Humanistycznego” (nr 5) sprawozdanie z kursu Języka i Kultury Polskiej dla Slawistów i Polonistów Włoskich, zorganizowanego na UW. Od tegoż roku odbywała studia doktoranckie na UW. W 1979 została starszym asystentem w Instytucie Literatury Polskiej UW. Debiutowała w 1983 artykułem pt. Kalendarze 2. poł. XIX w. jako źródło do badań literackich – „Kalendarz Ungra”, zamieszczonym w tomie zbiorowym pt. Problemy literatury polskiej okresu pozytywizmu (t. 2. Wrocław 1983). W tym samym roku obroniła na UW rozprawę doktorską pt. „Tygodnik Ilustrowany” 1859-1886 jako pismo literackie (promotor prof. Janina Kulczycka-Saloni) i od 1984 pracowała jako adiunkt. Zajęcia dydaktyczne łączyła z badaniami naukowymi z zakresu literatury pozytywizmu i Młodej Polski.
Nawiązała stałą współpracę z Muzeum m. Zduńska Wola oraz z Towarzystwem Przyjaciół Zduńskiej Woli. Zajmowała się popularyzacją literatury XIX i XX wieku: od 1985 prowadziła prelekcje dla szkół i bibliotek w całym kraju, brała też udział w audycjach radiowych oraz w programach telewizyjnych poświęconych pisarzom tego okresu. Odbywała podróże zagraniczne.
W 1997-2002 była przewodniczącą kolegium redakcyjnego studenckiego pisma „Młoda Polonistyka”. Od 2008 przewodniczyła zespołowi redakcyjnemu powołanego wówczas na UW rocznika „Prace Filologiczne. Seria Literaturoznawcza”, a po przekształceniu w 2011 pisma w „Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo” została jego redaktor naczelną (do 2019; do 2024 redaktor tematyczna z zakresu historii literatury XIX wieku). Zajęcia dydaktyczne prowadziła również na Wydziale Filologii Polskiej w Wyższej Szkole Humanistycznej im. A. Gieysztora w Pułtusku (1996-2006) i w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, od 1996 działającej pod nazwą Akademia Teatralna (1995-98). W 2012 otrzymała tytuł naukowy profesora. W 2018 przeszła na emeryturę (pozostając nadal we współpracy z Zakładem Literatury i Kultury II Połowy XIX Wieku). Odznaczona złotym medalem Komisji Edukacji Narodowej (2005) i Medalem Złotym za Długoletnią Służbę (2010). Mieszka w Warszawie.
/a27d21ff5c7256773b2af2e77869cb56/n/literacki-swiat-rzeczy-o-realiach-w-pozytywistycznej-powiesci-obyczajowej)
