W latach 1936-1940 studiował teologię w Lozannie i w Strasburgu. W 1939 został prezesem Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Studentów w Lozannie. Z jego inicjatywy powstała tzw. Wielka Wspólnota, w ramach której organizowano rekolekcje oraz dyskusje teologiczne.
Po klęsce Francji zdecydował się wyjechać do tego kraju, aby pomagać ofiarom wojny. W sierpniu 1940 zamieszkał w wiosce Teizé we francuskiej Burgundii, leżącej o kilka kilometrów od linii demarkacyjnej dzielącej Francję. W zakupionym domu udzielał schronienia uchodźcom politycznym i Żydom, którym groziła śmierć z rąk hitlerowców. Współpracował z księżmi i pastorami zaangażowanym w ruch oporu. W 1941 roku już starał się naszkicować ideał życia wspólnotowego. W listopadzie 1942 zagrożony aresztowaniem pozostał w Genewie. W Genewie wraz z przyjaciółmi powstał ideał wspólnoty.
Jesienią 1944 przyjechał ponownie razem z towarzyszami do Taizé. Włączył się w pomoc jeńcom niemieckim przebywającym w pobliskich obozach. Z pomocą siostry Genevieve przygarnął razem z przyjaciółmi grupę sierot wojennych. Od 1948 uzyskał zgodę na korzystanie z katolickiego, opuszczonego kościółka romańskiego w Taizé. W Niedzielę Wielkanocną 1949 złożył razem z sześcioma braćmi śluby wieczyste, które dotyczyły celibatu, wspólnoty posiadanych dóbr oraz uznania posługi przeora. Równocześnie został pierwszym przeorem Wspólnoty.
W latach 50 i 60 aktywnie włączył się w poszukiwania ekumeniczne, równocześnie poszukując najlepszej możliwej formuły dla życia Wspólnoty. Zimą 1952/1953 przygotował Regułę Taizé, później wielokrotnie zmienianą. Nawiązał bliski kontakt z arcybiskupem Lyonu, kardynałem Gerlier, dzięki któremu poznał Jana XXIII. Razem z bratem Maxem Thurianem został zaproszony jako obserwator na obrady Soboru Watykańskiego II. Poznał wówczas bliżej wielu biskupów latynoamerykańskich, pod wpływem czego zainicjował Operację „Nadzieja”, mającą na celu pomoc materialną dla inicjatyw dla ludzi najbiedniejszych. W tym samym czasie zaprzyjaźnił się także z Patriarchą Konstantynopola oraz sekretarzem generalnym Światowej Rady Kościołów.
W 1970 ogłosił w Taizé tzw. Sobór Młodych, otwarty po przygotowaniach w 1974, zgromadził na trzydniowym spotkaniu wiele tysięcy młodych z całego świata. Od drugiej połowy lat 70. razem z braćmi wiele podróżował, odwiedzając i żyjąc przez dłuższe okresy czasu w ubogich częściach świata. Wielokrotnie odwiedzał Polskę.
W 1978 r. zainicjował coroczne Europejskie Spotkania Młodych, odbywające się do dzisiaj na przełomie starego i nowego roku w różnych miastach całej Europy. Z okazji każdego ze spotkań przygotowywał list do uczestników. Opublikował również kilka tomów dzienników.
Roger Louis Schütz-Marsauche zginął 16 sierpnian 2005w Taizé w wyniku morderstwa. Do ataku doszło podczas wieczornych modlitw w siedzibie wspólnoty. Sprawczynią była 36-letnia Rumunka. Zaatakowała ona nożem brata Rogera, który zmarł kilkanaście minut później.