/85749eee2e84897f709b3d8e314a5eaf/n/abraham-karpinowicz)
Pisarz, prozaik. Urodził się 29 maja 1913 roku w Wilnie. Naukę pobierał w wileńskim Gimnazjum Realnym. Jednym z jego nauczycieli był poeta Mosze Kulbak. Lata drugiej wojny światowej przeżył w Związku Radzieckim. W roku 1944 powrócił do Wilna, by w 1946 roku wyjechać stamtąd z zamiarem dotarcia do Erec Israel. Próba nielegalnej aliji zakończyła się w roku 1947 osadzeniem go przez ówczesne brytyjskie mandatowe władze Palestyny w obozie internowania na Cyprze. Do Izraela przybył w 1949 roku. Od 1952 roku był kierownikiem Izraelskiej Orkiestry Symfonicznej. W roku 1961 ukończył zaocznie studia uniwersyteckie w dziedzinie historii. Twórczość pisarską rozpoczął jeszcze jako uczeń szkoły średniej w Wilnie, w latach przedwojennych. W Izraelu rozwinął i znacznie wzbogacił swe zdolności literackie.
Publikował utwory w pismach żydowskojęzycznych, takich jak: „Najwelt” (Nowy Świat), „Lecte Najes” (Ostatnie Wiadomości), „Dos Wort” (Słowo), „Di Goldene Kejt” (Złoty Łańcuch), „Baj zich” (U siebie), i innych periodykach. Jego proza prezentowana jest w publikacji „Worcłen” (Korzenie) oraz w hebrajskim „Mi-kan u mi-katow” (Stąd i z bliska). Był współredaktorem drugiego Almanachu Żydowskich Pisarzy w Izraelu. Wraz ze swym bratem Dawidem przełożył z hebrajskiego na język jidysz zbiór pt. Hagwura (Bohaterstwo), wydany w roku 1968. Był członkiem grupy pisarzy Jung Israel (Młody Izrael). W roku 1962 został przyjęty do izraelskiego Związku Pisarzy Jidysz. Był przewodniczącym Związku Pisarzy Żydowskich w Izraelu, prezesem Światowej Rady Kultury Jidysz oraz wykładowcą na organizowanych przez tę Radę seminariach z kultury jidysz (m.in. w Ściborowie pod Warszawą). Jest autorem jedenastu książek, z których sześć poświęcił życiu Żydów w przedwojennym Wilnie. Jego powołaniem życiowym była twórczość w języku jidysz oraz literackie utrwalanie obrazu żydowskiego Wilna.
Publikował utwory w pismach żydowskojęzycznych, takich jak: „Najwelt” (Nowy Świat), „Lecte Najes” (Ostatnie Wiadomości), „Dos Wort” (Słowo), „Di Goldene Kejt” (Złoty Łańcuch), „Baj zich” (U siebie), i innych periodykach. Jego proza prezentowana jest w publikacji „Worcłen” (Korzenie) oraz w hebrajskim „Mi-kan u mi-katow” (Stąd i z bliska). Był współredaktorem drugiego Almanachu Żydowskich Pisarzy w Izraelu. Wraz ze swym bratem Dawidem przełożył z hebrajskiego na język jidysz zbiór pt. Hagwura (Bohaterstwo), wydany w roku 1968. Był członkiem grupy pisarzy Jung Israel (Młody Izrael). W roku 1962 został przyjęty do izraelskiego Związku Pisarzy Jidysz. Był przewodniczącym Związku Pisarzy Żydowskich w Izraelu, prezesem Światowej Rady Kultury Jidysz oraz wykładowcą na organizowanych przez tę Radę seminariach z kultury jidysz (m.in. w Ściborowie pod Warszawą). Jest autorem jedenastu książek, z których sześć poświęcił życiu Żydów w przedwojennym Wilnie. Jego powołaniem życiowym była twórczość w języku jidysz oraz literackie utrwalanie obrazu żydowskiego Wilna.
/0b50bf5a0cfcf2ec21cf395f3f36977f/n/opowiadania-wilenskie)
